انتخاب رشته تحصیلی؛ خوب، بد، ناقص
ترک‌تحصیل، تحصیل را رها نمی‌کند
بسم الله الرحمن الرحيم
دلنوشته ای تقدیم سرور و سالار شهیدان حضرت امام حسین علیه السلام
در برهه اي از زمان كه آپارتايد گلوي لطيف انسان را مي فشرد، حسين با عصاي موسايي خود برق ايمان و شمشير را از گلوگاه توحيدي محمدي به سوي پيكار با جهل فرا مي خواند.
زمانی که اکثر نویسندگان و مداحان وابسته به طبقه حاکم، خرافه کثیف نا برابری و عدم تجانس نژاد های بشری را به صورت واقعیتِ علمی و طبیعی نشان می دادند و خدایان زر و زور و تزویر این خرافهی کثیف را در باور انسان ها القا می کردند؛ حسین(ع) چراغ به دست به دنبال عشق و شعور، توحید، زدودن ثنویت فرا خوانده می شود و به سرعت به امر به معروف و نهی از منکر لبیک می گوید.
در فضای مه آلود فکر و اندیشه ی مردم مدینه که گرایش عمده افراد به تفکر جبر مطلق مادی انگاشته شده و ثنویت و دوگانگی، جوهره وجود در ثبوت خداوند ایجاد شده و سقوط رقت بار اگزیستانسیالیسمِ متعالی انسان از اوج انسان خدایی به صحرای حیرت پوچ گرایی و توحید مادی و شرک ثنوی کشانیده شده، آن وقت حسین(ع) با سلاح ایمان در لباس توحید و در نقش یک انسان متعالی و خصائل بارز انسانی و آرمان های قدسی به جنگ فاجعه های ایدئولوژی و ایده های خشن انسانی و تعصبات قومی و دگمی می رود.
حسین(ع) این بزرگ مرد تاریخ حّریت و انسانیت با «نه» گفتن به عوامل مسخ انسان، خود را در مرتبه بالاتر از اخلاق متعارف قرار می دهد.
حسین(ع) با «نه» گفتن به مذاهب خرافی و انحرافی و تعدد هویت، گوشه گیری و انزواطلبی، الیناسیون صوفیانه، الناسیون قهرمان ستایی و «نه» گفتن به ثروت و مکنت اموی خود را به عنوان متعالی ترین انسان اخلاق و شعور و منادی آزادیخواهی و نجابت ایمانی و انسانی مطرح می کند؛ آن هم از نوع لاهوتی.
دکتر مصطفی سامانی / مدرس دانشگاه/ فرهنگی بسیجی شهرستان جهرم
