دغدغه‌ی اولم ادبیات انقلاب اسلامی است چه شده است که ادبیات ما مایه فخری ندارد!

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بسیج هنرمندان وبه نقل ازخبرگزاری دفاع مقدس، «غلامرضا کافی» شاعر و پژوهشگر حوزه ادبیات انقلاب اسلامی در آیین نکوداشت خود که در سازمان هنری رسانه‌ای اوج برگزار شد، اظهار داشت: من فروتر از این همه چیزهایی که شنیدم، هستم. من رضایت نداشتم و انتظار نداشتم کارهای‌م دیده شود و اهمیت داشته باشد.

وی ادامه داد: دغدغه‌ی اول من ادبیات انقلاب اسلامی است. برخی جرات نمی‌کنند این‌گونه بگویند. ما امروز در منطقه و جهان با سر بالا و افتخار می‌گوییم انقلاب اسلامی ایران. اما چه شده است که ادبیات ما مایه فخری ندارد. در حوزه ادبیات انقلاب اسلامی با ترس و لرز و با دغدغه می‌گوییم.

کافی تاکید کرد: من درس ادبیات پایداری را در دانشگاه به عنوان درس اختیاری تدریس می‌کنم و نه به عنوان دو واحد اجباری و دانشجوی ما اختیاری این درس را می‌گذراند.

وی گفت: ما در دوره رضا شاه دو شاعر داریم که در ردیف کلاسیک ما یعنی رهی معیری، علی اشتری و ... شعر می‌سرودند اما آن‌ها مطرح نیستند. از علی اشتری بزرگتر بودند. یکی از آن‌ها فواد کرمانی است که عاشقانه‌ترین شعرهای آیینی مال ایشان است ولی اسمی از ایشان نیست.

کافی افزود: دومین شخص آیت الله غروی اصفهانی است که عاشقانه‌ترین شعرها برای امام زمان(عج) دارد ولی هیچ کس از این دو حرفی نمی‌زند. به نظر من دست‌هایی برای پنهان کردن در کار است.

وی با بیان اینکه من درد نام خودم را ندارم، اظهار داشت: خیلی جاها که هزینه‌اش از انقلاب اسلامی است، نفع و سودش برای انقلاب اسلامی نیست. بزرگترین کتابی که تکا چاپ کرده است، کار شمس لنگرودی است. لنگرودی در کتابش نامی از دو جریان شعر سیاهکل و شوشتر(منظور مسجد سلیمان) که خیلی جزیی و شکی است برده است اما اشاره‌ای به ادبیات انقلاب اسلامی نکرده است و درباره‌ی ادبیات انقلاب اسلامی می‌گوید من همچین چیزی نمی‌شناسم. او هشت جلد نوشته است اما اشاره‌ی به ادبیات انقلاب اسلامی نکرده است.

وی در پایان اظهار داشت: کتاب منظومه شرح ظهر در دانشگاه شهید بهشتی نقد شد، یکی از اساتید نقد کرده بود که شما در کتاب گفته‌اید توجه شما را به رباعی فلانی جلب می‌کنم اما آن رباعی نیست. وقتی پیگیری کردم متوجه شدم ممیزی بدون اینکه به من خبری بدهد، رباعی را حذف کرده است اما آن نوشته بالا را حذف نکرده است.

همچنین در این مراسم، پروانه نجاتی شاعر و همسر غلامرضا کافی دو غزل با مطلع‌های «آنقدر در مساحت نام تو زیستم تا باورم شود بودن تو نیستم» و «خدا هوای مرا داشت تو را آفرید» را قرائت کرد.

در پایان این مراسم از سوی برخی سازمان‌های فرهنگی از غلامرضا کافی و همسر وی تقدیر و تشکر شد.