6) زیرساخت: آنانتوالی و همکاران [14]، سیستم های IDS را برای شبکه های سیار موقت (MANET) بر اساس زیرساخت های شبکه به دو دسته تقسیم می کنند:
· مسطح: همه ی گره ها از لحاظ توانایی یکسان در نظر گرفته می شوند و ممکن است در امور مسیریابی شرکت کنند. این زیرساخت برای برنامه های غیرنظامی نظیر ایجاد شبکه در کلاس های درس و کنفرانس ها مناسب است.
· خوشه ای: همه ی گره ها یکسان در نظر گرفته نمی شوند. گره هایی که در محدوده ی انتقال قرار دارند در یک خوشه قرار می گیرند و گره ای را به عنوان سرخوشه (CH) انتخاب می کنند تا اطلاعات مسیریابی را برای آن خوشه متمرکز سازند. عموماً سرخوشه ها دربردارنده ی تجهیزات قدرتمندتری با باتری های پشتیبان گیری هستند که باعث بلندتر شدن دامنه ی انتقال می شوند. بنابراین سرخوشه ها یک ستون مجازی در شبکه ایجاد می کنند. براساس پروتکل های مسیریابی، دروازه های میانی بسته های اطلاعاتی را در بین سرخوشه ها دریافت کرده و انتقال می دهد. این مدل زیرساخت برای برنامه های نظامی که دارای سلسله مراتب دستور/کنترل هستند بسیار مناسب است.
6) Infrastructure: Anantvalee et al. [14] divided IDSs
(for MANETs) into two groups according to their network
infrastructures:
• Flat: All nodes are considered as equal in capabilities
and they may participate in routing functions. This infrastructure
is suitable for civilian applications, such as
networking in a classroom or a conference.
• Clustered: All nodes are not considered as equal. Nodes
within transmission range are grouped into a cluster
and they elect a node as cluster head (CH) to centralize
routing information for that cluster. Generally, CHs
consist of more powerful devices with backup batteries,
resulting in a longer transmission range. Therefore, CHs
form a virtual backbone of the network. Depending on
the routing protocol, intermediate gateways may relay
packets in between the CHs. This kind of infrastructure
model is very suitable for military applications having a
command/control hierarchy.
/224224