موشک جواب موشک

وقتی موشک های ۶ متری پرتاب شده توسط ارتش بعث در جنگ تحمیلی ۸ ساله اماکن مسکونی و کوچه و خیابان شهرهای ایران را یکی پس از دیگری مورد هجمه ناجوانمردانه قرار دادند و هموطنان غیرنظامی بی گناهی اعم از زن و کودک و پیر و جوان را به خاک و خون کشیدند، مردم ستمدیده و مظلوم ما فریاد میزدند: «موشک جواب موشک» اما موشکی در بین نبود و به قول آقای ظریف وزیر امور خارجه: «به هر کشوری التماس می کردیم به ما موشک نمیداد…»

بالاخره چندین سال بدین منوال گذشت تا اولین موشک پرتابی ایران به ساختمان بانک رافدین در بغداد اصابت کرد و صدام هراسان از خود پرسید این موشک از کجا آمد؟
رادیوهای خارجی در تحلیل های خود برد موشک های کرم ابریشم را که جدیداً به دست ارتش ایران افتاده بود زیر ۲۰۰ کیلومتر عنوان کردند و آن را چندان کارساز و خطرناک ندانستند.

از آن پس که به مرور ایران توانست برد موشک ها را طولانی تر کند و به فناوری تولید موشک های با برد بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر دسترسی یابد، مخالفت های کشورهای آمریکا و اروپا از جمله انگلیس، فرانسه و آلمان شروع شد و آن را بهانه ای برای حرکات ایذایی به حساب آوردند تا آنکه ایران به فناوری های انرژی هسته ای در ابعاد مختلف دست یافت و تحریم ها و تهدیدها شروع شد که همه در جریان آن هستیم.

اگر به یکی از فرازهای سخنان امام راحل توجه کنیم که در هنگامه جنگ تحمیلی فرمودند: «جنگ نعمت است و حیات ما به همین جنگ بستگی دارد» و یا اینکه فرمودند: «اگر این جنگ بیست سال هم طول بکشد ما ایستاده ایم».

نتایج مثبت جنگ ۸ ساله همین بس که ما تجربه اندوختیم و بدانجا رسیدیم که در ساخت بسیاری از سلاح های سرنوشت ساز برای دفاع از مام میهن به خودکفایی رسیدیم از جمله موشک های دوربرد با فناوری های بالا.

درست به خاطر دارم در سال های ۴۴-۴۵ وقتی کنار مغازه ای ایستادم که آفتابه های حلبی را لحیم می کرد، یکی از منتقدان حکومت با تمسخر گفت: آمریکا موشک می سازد و ما هنوز آفتابه لحیم میکنیم. در آن زمان ایران تمام سلاح های کارساز خود را از آمریکا، انگلیس و فرانسه خرید میکرد.

و نیز در سال ۱۳۵۱ وقتی دانشجوی دانشسرای راهنمایی بودم و آقای آل عصفور عربی درس میداد و در مبحث حروف عله روی تخته سیاه اجوف واوی را به دانشجویان تعلیم میداد و میگفت واو ساکن ماقبل مفتوح به الف تبدیل می شود و ما واو آن را می اندازیم؛ به طنز و با صدای بلند گفتم: استاد آمریکا موشک می اندازد و ما هنوز گرفتار واو انداختن هستیم. «خنده دانشجویان»

 امروز با گذشت بیش از سه دهه و نیم از پیروزی انقلاب اسلامی علیرغم تمامی گرفتاری های اقتصادی و سیاسی که دشمنان ردیف اول جهان برای ما ایجاد کرده اند به فناوری های عظیمی دست یافته ایم که انکار آن کوبیدن بر طبل ناامیدی است و اگر امنیتی در داخل کشور و مرزهای ما پابرجاست ناشی از آمادگی نظامی و اقتدار سیاسی است که قدر آن را باید دانست. زیرا آسان به دست نیامده و برای هر قدمی که به جلو برداشته ایم رد پای صدها شهید را پی گرفته ایم.

مقام معظم رهبری عنوان کرده اند که «ما با مذاکره مخالف نیستیم، اما ساده اندیشی است که بگوییم آنچه در آینده تعیین کننده است دیپلماسی و مذاکره است و نه موشک…» [نقل به مضمون]

اگر چنین است چرا کشورهای سرمایه داری چون آمریکا، انگلیس و امثالهم روز به روز فناوری های جدیدی را در ساخت موشک هایشان به کار می گیرند. آنها که مدام بر طبل دیپلماسی و مذاکره و حقوق بشر میکوبند، این قسم حضرت عباس و دم خروس را چه باید کرد؟

به هر تقدیر: هر چیز در جای خودش عامل عدالت، ثبات و رفاه است. موشک هم برای دفاع و ایجاد خوف در دشمن وسیله ای ضروری است که نباید آن را کم بها جلوه داد.

اگر پرتاب موشک و آزمایش آن بهانه ای برای دشمن به دست می دهد که مثلاً راه برجام را ببندد، موشک هم نباشد وقتی به دنبال بهانه باشند بهانه های دیگری پیدا می کنند، آنچنان که طی سناریو حساب شده ای لیبی را نخست از توان هسته ای ساقط کردند سپس به نام انقلاب یا بهار عربی او و کشورش را به روز سیاه نشاندند تا روی امنیت و آسایش نبیند و همانند دیگر کشورهایی چون یمن، سوریه، عراق، افغانستان و… به سرزمین سوخته تبدیل شود و هیچ خطری برای دوستان وابسته و دلبسته آنها همانند اسراییل ایجاد نشود. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.