دلمویه‏ ای برای شهیدی دیگر

آشنای سجاده، تو رفته ای تا بهار عاشق تر رویش کند. 

و من از خاک تا نور رفتن تو را – در سکوت سرد و تنهایی دلم نظاره کردم. آن روزی که پروانه شدن سهم تو شد و ماندن سهم من، بال‏های بی‏رمقم انبوهی از درد شد.

آن روز باران باریدن گرفت...

اما امروز من هستم و خستگی این جاده و تو ایستاده‏ای با یک انتخاب، تویی که نمازت بوی خدا می‏داد.

و باز امروز با یادت نسیم وزیدن می‏گیرد.

***

17 سال داشت که ازدواج کرد با پسردایی مادرش. بچه خوزستان بود اما پس از ازدواج به شیراز آمد. شوهرش پیمانکار اداره برق بود اما پس از مدتی به بسیج پیوست و سپس وارد سپاه شد. تمام مأموریت‏ها را بدون هیچ کم و کاستی می‏رفت. فرزند دومش که به دنیا آمد قرعه مأموریت سراوان به نامش زده شد و در حالی که علی‏اصغر 6 ماهه با چندین بیماری دست و پنجه نرم می‏کرد او آخرین مأموریتش را با عشق رفت و آسمانی شد.

ساعت 5 بعدازظهر بود که تلفنم زنگ خورد. آن طرف خط، مدیرمسئول روزنامه آقای عسلی بود که می‏گفت فراموش کرده خبر دیدار با خانواده شهداء را اطلاع دهد و از من می‏خواست هر چه زودتر خود را به محل قرار برسانم.

و اینک ما در مقابل عکس «او» نشسته‏ بودیم در کنار ابوالفضل و علی‏اصغر و همسرش معصومه. در خانه‏اش، «خانه شهید موسی نصیری بیات».

***

در بدو ورود به خا نه «شهید نصیری بیات»، علی‏اصغر و ابوالفضل به استقبالمان آمدند. پس از خوش و بش‏های معمول با همسر شهید و فرزندانش در حالی که چشم‏های کنجکاومان فضای کوچک و باصفای منزلشان را در پی ردّ آثار شهید می‏کاوید، گوش دل دادیم به سخنان، دلمویه‏ها و خاطرات اهل خانه.

من بودم و آقایان محمد عسلی مدیریت روزنامه، بستام رئیس بسیج رسانه شیراز و یکی از دوستان و همرزمان «شهید موسی» و علی گزبلند عکاس روزنامه.

***

«به آنهایی که در راه خدا کشته می‏شوند، مرده نگویید، که زنده و جاویدند.» مدیرمسئول روزنامه «عصر مردم» پس از تلاوت این آیه از قرآن کریم سخن را آغاز کرد و گفت: شهدای ما در راستای عمل به دستورات دین و دفاع از آموزه‏های اسلامی و دفاع از انقلاب و کیان کشور پا در این مکتب گذاشتند و وظیفه ما امروز این است که نگذاریم این «راه» دچار فراموشی شود.

محمد عسلی با بیان این که شهادت در مکتب و باور ما یک انتخاب است و کسانی که در این راه قدم برداشته‏اند، قطعاً به این انتخاب رسیده‏اند، گفت: بهای امنیت امروز کشور، حاصل تلاش، رزمندگی‏ها و باورمندی شهدا است.

رئیس شورای عالی بسیج رسانه فارس به برنامه‏ریزی‏های این سازمان برای دیدار و سرکشی از خانواده‏های شهداء اشاره کرد و افزود: امروز وظیفه‏مند هستیم از حریم شهادت دفاع کرده و مجاهدت‏های شهدا را در راستای قدرشناسی بیشتر مردم انعکاس دهیم تا جامعه بداند امنیت امروز کشور مرهون خون و مجاهدت‏های دلیرمردانی است که با شجاعت و ازخودگذشتگی در این مسیر گام برداشته‏اند.

وی در ادامه خطاب به همسر شهید نصیری بیات، گفت: اطمینان داریم در راه بسیار سخت و دشوار تربیت و پرورش یادگاران شهید موفق خواهیم بود زیرا خدا همیشه با شماست و راه‏های فرج را برایتان می‏گشاید.

بچه‏ها را فراموش نکنید

معصومه محمدی همسر «شهید موسی نصیری بیات» هم با بیان این که احتمال شهید شدن موسی در این مأموریت وجود داشت و خود او نسبت به این مسأله بسیار آگاه بود، گفت: «شهید موسی» پس از بازگشت از مأموریت اول خود در سراوان در جمع خانواده گفت که اگر در مأموریت دوم به این منطقه شهید شوم چه کار خواهید کرد که خواهرش از او خواست دیگر حرفی از رفتن و شهادت نزند.

محمدی افزود: شهید نصیری بیات در مأموریت دوم خود به منطقه سراوان توسط اشرار به شهادت رسید.

همسر شهید نصیری بیابت ادامه داد: 2 ساعت قبل از شهادت «موسی»، پسرم ابوالفضل تلفنی با او صحبت کرد و به او گفت که منتخب انشای استانی شده و پدرش بسیار از این خبر خوشحال شد. وقتی گوشی را از پسرم گرفتم به من گفت که آخر شب تماس می‏گیرد اما در واقع این تماس آخر بود و هر چه با گوشی او تماس می‏گرفتیم خاموش بود.

وی افزود: یک روز پس از شهادت ایشان، خواهر شوهرم، مادرم و خواهرم مرتب با من تماس گرفته و از احوال «موسی» می‏پرسیدند گویا آنها خبر شهادت را گرفته بودند اما ما بی‏خبر بودیم.

معصومه محمدی با بیان این که همسرش همیشه عاشق شهادت بود، گفت: همواره این صحبت ورد زبانش بود که دعا کنید شهید شوم، دوست ندارم به مرگ عادی از دنیا بروم قبل از رفتن هم وصیتنامه‏اش را نوشته بود.

وی تصریح کرد: «شهید موسی» در شهادتش هم ایثار کرده و خود و همراهانش را فدای پاسداران مستقر در پایگاه‏های منطقه نمودند.

محمدی در خصوص چگونگی شهادت «شهید موسی» گفت: شهید نصیری بیات در مسیر بازگشت انتقال یک سرباز به سر مرز به اتفاق دو همراهش متوجه کمین اشرار برای حمله به پایگاه‏های نظامی منطقه می‏شود و مورد حمله قرار می‏گیرد. در این حمله دو همراهش در دم شهید می‏شوند و خودش نیز پس از مقابله با اصابت تیر به سرش در روز هفتم دیماه سال 93 به شهادت می‏رسد.

وی در بخش دیگری از سخنانش از مصائب و سختی‏های زندگی پس از سهادت «شهید نصیری بیات» سخن گفت و اظهار داشت: او قبل از رفتن همه‏ی حرف‏هایش را به من و ابوالفضل زد و در وصیتنامه‏اش هم از من خواسته بود برای آنکه روحش شاد باشد حواسم به فرزندانش باشد. اما بدون او همه چیز سخت است. چهلم شهید نصیری بیات روز سوم و هفتم درگذشت مادرم که از اهواز برای مراقبت از ما به شیراز آمده بود، شد. خودم و فرزندم مدت‏های زیادی دچار ناراحتی اعصاب شده و تحت نظر پزشک و مشاور بودیم و در این فضا بیماری فرزند کوچکم نیز مزید بر علت بود. و این‏گونه شد که به جز درد و اندوه نبودش به سختی‏های زیادی نیز دچار شدیم.

محمدی افزود: 4 خواهر و 4 برادر دارم اما در شیراز غریب هستم اما خانواده شوهرم هستند. این روزها ابوالفضل در کنار مدرسه به کلاس زبان، مداحی و باشگاه می‏رود و بخش زیادی از کارهای خانه را انجام می‏دهد و شده است مرد خانه ما.

وی خاطرنشان کرد: از کسی توقعی نداریم اما بچه‏های من مشکل زیاد دارند و مسئولین مربوطه هم می‏دانند از مهرماه تا امروز تنها یک بار به ما سر زده‏اند. من توقع ندارم آنها مدام به منزل ما بیایند اما انتظار دارم حداقل زنگ بزنند و پیگیر وضعیت بچه‏ها باشند و آنها را فراموش نکنند.

محمدی افزود: فرزند کوچکم دچار ناراحتی حنجره و پا مادرزادی است. کفش‏های مخصوص او بسیار گران است. وقتی شهید زنده بود بعدازظهر برای تأمین هزینه‏های درمان علی‏‏اصغر بر روی ماشین کار می‏کرد اما امروز بنیاد فاکتورهای کفش او را قبول نمی‏کند.

وی یادآور شد: نباید بچه‏ها فراموش شوند؛ دوست دارم مانند زمانی که پدرشان حضور داشت ابوالفضل به میدان تیر برود. بالاخره تنوعی است. طبیعی است که ما هر چه محبت کنیم جای پدرشان را نمی‏گیریم. ابوالفضل بارها به من گفته که چرا دوستان بابا ما را فراموش کرده و دیگر به سراغ ما نمی‏آیند.

همسر شهید نصیری بیات می‏گوید: اطمینان دا رم که شهید همیشه در کنار ما حضور دارد. بسیاری از اوقات با عکسش صحبت می‏کنم و اگر مشکلی پیش می‏آید از او کمک می‏‏خواهم و محال است که آن مشکل حل نشود.

وی در پایان گفت: تنهایی خیلی سخت است آن هم با دو بچه اما می‏دانم اگر او دوباره بازگردد همین مسیر را انتخاب می‏کند.

او همیشه در کنارم است

«ابوالفضل» فرزند اول شهید نصیری بیات هم در حالی که مدام به ساعت مچی یادگار پدرش نگاه می‏کند، می‏گوید: پدرم از من خواسته مراقب مادر و برادر کوچکم باشم و هیچگاه آنها را اذیت نکنم، سخنان پدرم در گوشم است.

علی‏اصغر از روزی می‏گوید که پدرش را در خانه دیده و مطمئن هست او همیشه در کنارش است و به او کمک می‏کند.

علی‏اصغر می‏خواهد وقتی بزرگ شد خلبان شود.

زهرا جعفری/روزنامه عصر مردم