تحصيلات
ابتدايي را در دبستان زائرعبّاسي” آغاز كرد و با موفقيّت به پايان رساند.
در سال دوم دبستان بود كه به مكتب رفت و قرآنِ كريم، اين كتاب هدايتگر الهي
را به مدد علاقة وافر و هوشِ سرشارِ خود، در عرض مدتِ تنها بيست و پنج روز
نزد آقاي علي فقيه خــتم نمود. در همين سال بود كه خانوادة وي از روستاي
نوكار، به روستاي بحيري مهاجرت كردند و در آنجا ساكن شدند.
شهيد،
پس از اتمامِ تحصيلات ابتدايي، در مدرسة راهنمايي ادب خورموج ثبتنام كرد و
علاقهمندانه به ادامة تحصيل پرداخت. در اين زمان، مبارزات انقلابي ملت
مسلمان ايران به اوج رسيده و شور و شعور مقدّسِ ناشي از آن، تمامِ كشور را
فراگرفته و همگان را تحتتأثير قرار داده بود. شهيد مهدوي، با ذكاوت و
تيزبينيِ توأم با حقيقتطلبي، ضمنِ اهتمام به تحصيل، تمامي رخدادهاي نهضتِ
انقلابي و فـراگـير آحاد ملت را تيزبينانه و كنجكاوانه جويا ميشد و دربارة
آنها به كنكاشِ دقيق ميپرداخت. مشكلاتِ اقتصادي، دوريِ راه از منزل تا
مدرسه و به خصوص پرداختن به فعاليت‌هاي پيگير و گستردة انقلابي، سبب شد تا
شهيد، در پاية دوم راهنمايي بهناچار، تركِ تحصيل نمايد.
پس
از ترك تحصيل، به جهت سامانبخشي به وضع معيشتي خود و كمك به والدينش، در
مغازه اي كه از ملكِ پدر و تنها بردارش فراهم ساخته بود، مشغول به كار شد و
در كنار كار ، فعاليت‌هاي انقلابي خود را نيز كماكان با بصيرت و علاقمنديِ
فراوان، دنبال كرد.
انقلاب
كه پيروز شد او در تاريخ 5/9/1358 به عنوان بسيجيِ ويژه، به عضويت بسيج
درآمد و از آن تاريخ تا زمان شهادت، تمام زندگي خود را مصروفِ تحقّق اهداف
والاي اسلام و انقلاب اسلامي نمود و لحظه‌اي در اين راه، نياسود. با
شروعِ جنگِ تحميلي، كار را رها كرد تا عملاً هيچ مانعي در راه فعاليت‌هاي
شبانه‌روزي و خستگيناپذيرش در مسير خدمت به نهالِ نوپاي انقلاب شكوهمند
اسلامي، وجود نداشته باشد. از همينرو با عزمي مصمّم به خانوادهاش گفت: با
وقوع جنگ تحميلي عراق عليه ميهن اسلاميمان ايران، من ديگر حاضر به ادامة
فعاليت در مغازه نيستم و به هر طريقي شده بايد وارد عرصة خدمت در جبهههاي
جنگ شوم.” در اين هنگام، او نوجواني هفدهساله بود.
پس
از آنكه اولين كاروان رزمندگان اسلام از شهرستان دشتي، آمادة اعزام به
بوشهر، جهت گذراندن آموزش نظامي شد، شهيد مهدوي اصرار فراواني داشت كه در
اين كاروان، حاضر باشد اما به دليل سن كم، از حضور او ممانعت به عمل آمد.
برادر ش آقاي حاج‌حسن فقيه در زمرة اعضاي اولين كاروان رزمندگان اسلام،
اعزامي به نيروگاه اتمي بوشهر جهت گذراندن آموزش جبهه بود. شهيد نادر، در
طي مدتي كه برادرش در بوشهر آموزش ميديد، همواره به ديدنش مي‌رفت و از اين
رهگذر با اشتياق فراوان در برخي از كلاس‌هاي آموزشي حضور مييافت و با
تمامِ وجود، به انگيزة كسب توانمندي جهت دفاع از كيان نظام اسلامي، به
فراگيري فنونِ نظامي، همت ميگماشت.
شهيد
مهدوي”به دليل اشتياقِ زيادي كه به پوشيدن لباس مقدّس پاسداري داشت، در
صدد استخدام در نهاد انقلابي سپاه برآمد و در مورّخة 1/2/1360 رسماً در اين
نهاد مقدس، استخدام گرديد. در اين تاريخ، او به پادگان آموزشي شهيد
عبدالله مسگرِ شيراز اعزام شد و آموزش اولية پاسداري را در اين پادگان،
گذرانيد. پس از آن، به عنوانِ اولين مأموريت، پس از كسب افتخار پاسداري، در
مورّخة 21/5/1360، به تهران اعـزام شد و تا تاريخ 20/7/1360، در جهت
مبارزة بي‌امان با گروهك‌هاي ملحد و منافقينِ از خدا بيخـبر، خدمات شاياني
را به انجام رسانيد.
پس
از بازگشت از تهران و قبل از انجام عمليات طريقالقدس، كه منجر به
آزادسازي بستان گرديد، شهيد مهدوي مأموريت يافت تا براي اولين بار عازم
جبهه شده، به همكاري با سپاه اهواز بپردازد. برادر شهيد، آقاي حاج‌حسن
فقيه، در اينباره مي‌گويد: اولين باري كه به جبهه اعزام شد، من تا چغادك
او را مشايعت كردم و در وي چيزي جز عزم راسخ، عقيدهاي ترديدناپذير و
احساسِ تكليف در برابر خدا و دين، نيافتم.” امّا خاطرة اولين حضور در جبهه
را از زبانِ خودِ شهيد، بخوانيم: پس از اعزام به جبهه، جهت انجام عمليات
طريقالقدس، آماده ميشديم و در اين رابطه ميبايست چند روزي را در اهواز
ميمانديم. در يكي از اين روزها سيلوي اهواز منفجر گرديد. در كنار سيلو،
يكي از انبارهاي حاوي قطعاتِ ماشينآلات و موتورسيكلت‌هاي سپاه قرار داشت
كه كلية اين وسايل، به دليل آتشسوزي در سيلو، در معرض خطر انهدام قرار
گرفته بود. ما در اين موقعيّت، با همكاري چند تن از برادرانِ سپاه،
توانستيم اين وسايل را از تيررس شعلههاي آتش، دور نماييم. اينها همه از
لطف و كرامتِ پروردگار بود.” حضور شهيد در عمليات فتح بستان، بيش از يكروز
به طول نينجاميد زيرا يكي از صميميترين دوستانش به نام شهيد نعمت الله
تهمتن، در اين عمليات به شهادت رسيد و شهيد مهدوي مأموريت يافت تا پيكر
مطهر اين شهيد را به زادگاهش برگرداند.
شهيد
مهدوي پس از بازگشت به منزل و چند روز استراحت، به سِمَت معاون فرمانده
سپاه جم منصوب شد و در مدت 2 سال حضور در اين منطقه، فعاليت‌هاي درخشاني را
به ويژه در زمينة جذب و ارشاد نيروي مردمي، جلوگيري از بروز اخلال و
ناامني در منطقه، كنترل فعاليت‌هاي خوانين و محدود كردن قدرت فئودال‌ها، به
انجام رسانيد. برخي از همكارانِ شهيد، در سپاه جم، شهيد بزرگوار حسين
فقيه، سردار حاج علي جمشيدي و برادر حسين يوسفي بودند.
بعد
از دو سال خدمت در سپاه جم، شهيد مهدوي به سپاه بوشهر بازگشت و پس از مدتي
خدمت در سپاهِ بوشهر، به سِمَت فرمانده عمليات سپاه خارك منصوب گرديد. او
تا سال 1363 در آنجا خدمت نمود و خدمات ارزندهاي را در طي اين مدت، به
انجام رسانيد. شهيد مهدوي در سال 1361، با دختري مؤمنه از روستاي بحـيري به
نام خانم سكينة جوكار ازدواج كرد. مدت اين زندگي مشترك، پنج سال بود و
تنها حاصل آن، دخـتري است به زهرا مهـدوي كه چهل روز پس از شهادتِ پرافتخار
پدرش به دنيا آمد و امـروز، چشم و چراغ بازماندگان شهيد است. برادر شهيد
دراين‌باره مي‌گويد: بچه‌هاي جنگ سعي مي‌كردند زودتر زن بگيرند تا روح و
ذهنشان سالم بماند.
ايشان
هم با پيگيري پدر و مادرم و مخصوصاً مادرم، ازدواج كرد. سال 1360 برايش
خواستگاري كرديم، سال 1361 ازدواج كرد، چندسالي بچه‌دار نشد، سال 1366 بود
كه عيالش باردار شد و درست روز چهلم شهادت نادر، دخترش به دنيا آمد كه طبق
وصيت خودش، اسمش را زهـرا گذاشتند.”
در
جريان اعزام طرح لبيك يا امام” در سال 1363، شهيد مهدوي به عنوان مسؤول،
همراه با رزمندگان اسلام اعزامي از جزيرة خارك، عازم دشتعباس گرديد و در
آنجا مسؤوليت فرماندهي گروهان را به عهده گرفت.
پس
از آن، گروهان درياييِ ناوتيپ امـيرالمؤمنين(ع) را بنيانگذاري كرد و خود،
فرماندهي اين گروهان را عهدهدار گرديد. فعاليت‌هاي پيگير و شبانهروزيِ
شهيد، در زمينة نظمبخشي و تربيتِ نيروهاي عضو اين گروهان درياييِ
تازهتأسيس، سبب شد تا ايشان بتواند گروهاني نمونه و صددرصد آماده را جهت
شركت در هرگونه عمليات، مهيّا نمايد.
با
شروع عمليات بدر در تاريخ 20/12/1363 با رمز يا فاطمه الزّهراء(س)، شهيد
مهدوي با گروهان درياييِ تحت امر خود، فعّالانه و با رشادت تمام، در اين
عمليات شركت جست و حماسههاي به يادماندني را از خود به نمايش گذاشت. پس
از پايان موفقيتآمـيز عمليات بدر، چندروزي به مرخّصي آمد و پس از آن،
مجدداً در سپاهِ بوشهر، به ادامة خدمت پرداخت.
شهيدمهدوي
كه تا آن زمان، تجارب فراواني از حضور در جبهههاي نبرد حق عليه باطل به
دست آورده بود، تصميم به تشكيل ناوگروه دريايي گرفت و آن را ذوالفقار” نام
نهاد. ناوگروه دريايي ذوالفقار، وابسته به منطقة دوم نيروي دريايي سپاه
پاسداران انقلاب اسلامي بود و شهيد تا زمان شهادت، فرماندهي آن را به عهده
داشت. تشكيل اين ناوگروه، بيترديد نقطة عطفي در كارنامة دفاعي ايران در
دوران افتخارآمـيز دفاع مقدس به حساب ميآيد؛ چرا كه با تشكيل آن، نيروي
دريايي ايران، جاني تازه و ابهّت و صلابت خـيرهكنندهاي يافت و پشتوانة
مستحكمي نصيب ماشين جنگي ايران گرديد.
مدتي
قبل از شروع عمليات غرورآفرين والفجر8 كه دستآورد بزرگ آن، تصرف فاو و فلج
شدن نيروي دريايي دشمن بود، شهيدمهدوي با همة توان و باتلاش و مجاهدتي
شبانه‌روزي، به آمادهسازي و انسجام ناوگروه پرداخت و سرانجام، اين يگان
رزمي تازه تأسيس را جهت شركت در عمليات والفجر 8 و انجام موفّقيتآمـيز
مأموريت، به سطح آمادگي صددرصد رسانيد.
مسؤوليت
شهيدمهدوي در اين عمليات، تدارك نيروهاي رزمي به وسيلة شناورهاي ناوگـروه
بود كه آن را به نيكوترين وجه، انجام داد. بعد از پايان عمليات، شهيدمهدوي
كماكان در منطقة عملياتي باقي ماند تا در زميـنة حفظ و نگهداري فتوحات
نيروهاي اسلام، به فعاليت بپردازد. پس از آن، سپاه در مناطق عملياتي والفجر
8، شروع به فعاليت‌هاي تازهاي نمود كه از جملة آنها ميتوان به ردگـيري
ناوها و ناوچههاي دشمن، جلوگـيري از فعاليت نيروي دريايي عراق و نيز
مينگذاري در كانال خورعبدالله اشاره نمود كه شهيدمهدوي در تمام اين
اقدامات، حضور فعال و مؤثّري داشتند.
پس
از آن، عمليات كربلاي3 در مورّخة 11/06/1365 آغاز شد كه منجر به فتح اسكله
و پايانه نفتي الامية عراق گـرديد. حضور فعالانة شهيد در اين عمليات،
بسيار مؤثّر واقع شد. شهيد، پيشنهاد كرد جهت بالارفتن سريع از سكوها،
پلّههاي آلومينيوميِ سبك، تاشو و قابلِ حمل ساخته شود. اين پيشنهاد
پذيرفته و اجرايي شد و تأثير به سزايي در كسب موفّقيت‌هاي سپاه در اين
عمليات داشت. آقاي فقيه برادر بزرگوار شهيد دراين‌باره مي‌گويد: يادم هست
قبل از عمليات كربلاي 3، حسين (نادر) آمد پيش من و قضية عمليات را گفت و
پرسيد: به نظر شما كه خيلي به اين كشورهاي عربي خليج‌فارس سفر كرده‌ايد،
براي بالارفتن سريع از اسكلة الاميه”، چه كار بايد بكنيم؟ فكري كردم و گفتم
يك نمونه از پله‌هاي سبك و تاشو هست كه اگر بتوانيد تهيه كنـيد، براي
بالارفتن از اسكله، خيلي به درد مي‌خورد. آنطور كه بعداً برايم تعريف كرد،
پيشنهاد مرا در جلسة فرماندهان عنوان كرده بود كه همه قـبول كرده و در
عمليات هم به آن عمل شده بود.
با
انجام عمليات غرورآفرين والفجر 8 وكربلاي 3و تقويت و تثبيت هرچه بيشتر
قدرت نظامي ايران در نبردهاي دريايي، عرصه بر رژيم بعث عراق و به خصوص
حاميان غربي او و در رأس آنها آمريكاي جهانخوار تنگ گرديد و آنان را با
چالشي جدّي مواجه ساخت. ماشين جنگي ايران روز و بروز كارآمدتر و پرصلابت تر
به پيش مي‌رفت و درماندگي و اضمحلال روزافزون دشمن، هرچه بيشتر آشكار
مي‌گرديد. در اين هنگام بود كه رژيم مستكبر و جنايتكار آمريكا كه تا آن
هنگام، در پشت صحنة جنگ قرار داشت و غالباً عراق را به عنوان پيش‌قراول به
جنگ با ايران فرستاده بود، با مشاهدة ضعف روزافزون قدرت نظامي عراق در
برابر ايران، به ناچار به صورت آشكارا و علني و آنهم در قالب سازمان
آتلانتيك شمالي(ناتو) و به بهانة واهيِ حفاظت از نفتكشهاي برخي از كشورهاي
عربي وارد خليج فارس گرديد و در خط مقدم جنگ عليه ايران قرار گرفت. تصور
اين بود كه با ورود آمريكا به خليج‌فارس، نيروهاي ايراني اقتدار خود بر اين
پهنة آبي فوق‌العاده مهم را از دست خواهند داد و موازنة قدرت نظامي به نفع
عراق تغيير خواهد كرد. اما شيرمردان سپاه اسلام و در رأس آنها سردار شهيد
مهدوي با رشادت‌ها و جانفشاني‌ها و تدارك دهها عمليات شجاعانه عليه ناوهاي
هواپيمابر و غول‌پيكر آمريكايي و با كسب پيروزي‌هاي متعدّد و كوبنده، باطل
بودن اين تصور را به اثبات رساند.
در
سالهاي پاياني جنگ، خليج فارس براي ايران بسيار ناامن شده بود؛ عراق خيلي
راحت كشتي ها و سكوهاي نفتي ايران را مي زد. كويت بخشي از سرزمين و
عربستان، آسمانش را در اختيار صدّام قرار داده بودند. فرماندهان عاليرتبة
سپاه، جريان عبور آزاد و متكبّرانة ناوهاي جنگي آمريكا و نيز ساير كشتي ها و
شناورهاي تحت حمايت اين كشور را به عرض امام (ره) رسانده بودند. حضرت امام
(رض) فرموده بود: اگر من بودم، مي زدم.” همين حرف امام، براي سردار شهيد
مهدوي و جانشينش سردارشهيد بيژن گرد و نيز همرزمان آنها كافي بود تا خود را
براي انجام يك عمليات مقابله به مثل و اثبات اين موضوع كه با همّت و رشادت
دليرمردان ايران اسلامي، خليج فارس، چندان هم براي آمريكاييها و نوكرانشان
امن نيست، آماده سازند.
اولين
كاروان از نفتكشهاي كويتي آنهم با پرچم آمريكا و اسكورت كامل نظامي توسّط
ناوگان جنگي اين كشور در تيرماه سال 1366 به راه افتادند. در اين بين، دولت
آمريكا عمليات سنگيني را در ابعاد رواني، تبليغي، سياسي، نظامي و
اطّلاعاتي جهت انجام موفّقيت آميز اين اقدام انجام داده بود. در اين
كاروان، نفتكش كويتي اَلرَّخاء” با نام مبدّل بريجتون” حضور داشت كه در بين
يك ستون نظامي، به طور كامل، اسكورت مي شد. اين نفتكش، در فاصلة 13 مايلي
غرب جزيرة فارسي، در اثر برخورد با مين هاي كار گذاشته شده توسّط سردار
شهيد مهدوي و يارانش، منفجر شد به طوريكه حفره اي به بزرگي 43 متر مربّع در
بدنة آن ايجاد گرديد.
اجازه
دهيد مطالب جالب و خواندني دراين‌باره را از زبان خود سردار شهيد مهدوي
بخوانيم: هنگامي‌كه اعلام شد بناست اولين كاروان از نفتكشهاي كويتي، تحت
حمايت ناوهاي آمريكا به كويت حركت كند، ما جهت انجام عمليات محوله، در مسير
حركت كاروان به طرف منطقة عملياتي حركت كرديم. در بين راه و در يكي از
محل‌هاي اسقرار در ميان آبهاي خليج‌فارس لنگر انداختيم. پس از مقداري
استراحت، مجدداً به راه افتاديم. راه زيادي را نپيموده بوديم كه دريا به
شدت طوفاني شد و آنچنان امواج آن به تلاطم درآمد انجام عمليات را عملاً
ناممكن مي‌نمود؛ امّا با توكّل به خداوند و ميزان آمادگي و رشادتي كه در
نيروهاي خود سراغ داشتيم و با نظرخواهي از آنها و نيز با يادخدا و اطمينان و
قوت قلبي كه بدينگونه به آن دست يافتيم، عزم خود را جهت انجام اين عمليات
جزم نموديم و به طرف مسير حركت كاروان، به راه افتاديم. سه ساعت قبل از
رسيدن كاروان، ما به محلِ مورد نظر رسيديم. پس از انجام سريع مأموريت و
پايان كار، به طرف محل استقرار نيروهاي خودي برگشتيم و به استراحت
پرداختيم. پس از گذشت سه ساعت اعلام شد كه كشتي كويتي بريجتون، به روي مين
رفت. اعـلام اين خبر، شادي و قوت قلب بالايي را در جمع ما به ارمغان آورد؛
همديگر را در آغوش كشيده بوديم و يكديگر را مي‌بوسيديم. برادران، صورت‌هاي
خود را بر خاك گذاشته گريه مي‌كردند و شكر خدا به جا مي‌آوردند. چون همه
احساس مي‌كرديم كه ما نبوديم كه دشمن را فراري داديم بلكه اين خداوند بود
كه ملت ما را عزيز و دشمنان ما را ذليل و امام ما را شاد نمود و جملگي باور
داشتيم كه: وَ ما رَمَيْتَ اِذْ رَمَيْتَ وَ لكِنَّ اللهَ رَمي”
پس
از اقدام دليرانة سردار شهيد مهدوي و همرزمانش در انفجار كشتي بريجتون، به
پاس قدرداني از اين عزيزان، برنامة ديدار با حضرت امام(ره) تدارك ديده شد و
اين شيران بيشة مردانگي و ايثار و شهادت، به ديدار پير و مراد خود نائل
آمدند. در اين ديدار، حضرت امام(رض) يكايك اين سربازان جان بركف اسلام را
مورد ملاطفت و تفقّد خود قرار مي‌دهد و پيشاني سردار شهيد مهدوي را
مي‌بوسد. شهيد، خود دراين‌باره چنين مي‌گويد: پس از اطّلاع از اينكه حضرت
امام از شنيدن خبر روي مين رفتنِ كشتي كويتي و شكست اولين اقدام آمريكا،
متبسّم شده‌اند، چنان مسرور گرديدم كه هميشه اين تبسّم را موجب افتخار خود و
رزمندگانِ همراه، مي‌دانم. براي ما رزمندگانِ خليج فارس، همين تبسّم و
شادي امام در ازاي همة زحمات شبانه‌روزي كافيست و اگرتا آخر عمر، موفّق به
انجام خدمتي نگرديم، باز شاديم كه حداقل براي يكبار هم كه شده، موجب رضايت و
شادي و تبسّم امام عزيزمان گرديده‌ايم.”
آقاي
حاج‌حسن فقيه برادر بزرگوار شهيد دربارة آخرين ديدارش با سردار شهيد مهدوي
مي‌گويد: براي آخرين بار، برادر شهيدم نادر در شب پنجشنبه مورّخة
16/07/1366 در منزل دنيايي خود و در جمع ما حضور داشت. در همان مجلس به
صورت خيلي محرمانه‌اي به من گفت: فلاني! فردا سفر خطرناكي را در پيش رو
دارم و به احتمال زياد، با آمريكايي ها درگير مي‌شويم. نظر شما چيست؟” من
در جواب ايشان گفتم: ما مأمور خداييم؛ حيات و مماتمان به دست خداست و هرچه
پيش آيد، خواست اوست. فردا صبح نيز موقع خداحافظي به من گفت: قريب به يقين،
اين آخرين باري‌است كه همديگر را مي‌بينيم و احتمال زيادي دارد كه در اين
درگيري شهيد شوم.”
در
عصر روز پنجشنبه مورّخة 16/07/1366 سردار شهيد نادر مهدوي همراه با تني
چند از همرزمانش نظير سردار شهيد غلامحسين توسلي، سردار شهيد بيژن گرد،
سردار شهيد نصرالله شفيعي، سردار شهيد آبسالاني، سردار شهيد محمّديها،
سردار شهيد مجيد مباركي و عده اي ديگر، جهت انجام گشت زني و حفاظت از آبهاي
نيلگون خليج فارس، با استفاده از دو فروند قايق تندرو توپدار به نام بعثت”
و يك فروند ناوچه به نام طارق” به سمت جزيرة فارسي حركت مي كنند.
تعدادشان
نه نفر بود كه قرار بود دو نفر ديگر هم به جمع آنها اضافه شود. در يك
قايق، اكيپ فيلم برداري از عمليات متشكّل از كريمي، محمّديها و حشمت الله
رسولي و در قايق ديگر هم شهيد آبسالان و شهيد نصرالله شفيعي سوار بودند. در
ناوچه طارق هم سرداران شهيد مهدوي، بيژن گُرد، مجيد مباركي و غلامحسين
توسّلي بودند. فرماندة عمليات نيز سردار شهيد مهدوي بود. پس از مدّتي حركت،
به ساحل جزيرة فارسي مي رسندو وسايل و امكانات مورد نياز خود را از داخل
لنجي كه قبلاً به جزيره رسيده بود، به داخل قايق هاي خود منتقل مي كنند.
پياده مي شوند و در كنار ساحل، نماز مغرب و عشا به جا مي آورند. هنوز مغرب
بود و سرخي مغرب در كرانة باختري آسمان، كماكان خودنمايي مي‌كرد. در اين
اثنا صداي انفجار مهيبي همه را متوجّه خود مي سازد. رادار پايگاه فرماندهي
از سوي بالگردهاي آمريكايي هدف قرار گرفته و منهدم شده بود.
ارتباط
ناوگروه با مركز به كلّي قطع شد و بي‌سيم در دست نادر” جان داد. لحظاتي
بعد، سردار شهيد مهدوي و همرزمانش يك فروند بالگرد بزرگ كبري به نام MS6
متعلّق به نيروهاي آمريكايي را بالاي سر خود مي بينند. اين نوع بالگردها
بسيار كم صدا هستند و در صحنة گير و دار نظامي غالباً موقعي مي توان پي به
وجود آنها برد كه ديگر با اشراف كامل به بالاي سر هدف رسيده باشند. سردار
شهيد مهدوي بلافاصله نيروهاي تحت امر خود را جهت انجام عمليات مقابله به
مثل فرا مي خواند. هنوز دقايقي از انهدام رادار فرماندهي نگذشته بود كه
قايق حامل شهيد آبسالان و شهيد نصرالله شفيعي نيز هدف اصابت موشك
آمريكاييها قرار مي گيرد. موشك ديگري نيز از سوي دشمن به سمت اعضاي ناوگروه
شليك مي شود كه به هدف اصابت نمي كند و به درون آب فرو مي رود. بالگردها
نيز با شدّت ، شروع به تيراندازي مي كنند.
سردار
شهيد مهدوي و يارانش، به شدّت در تب و تاب اين مي افتند كه بالگرد را
بزنند. پس از پانزده دقيقه درگيري شديد، كريمي در يك چرخش سريع موفّق مي
شود با استفاده از يك فروند موشك استينگر، يكي از اين بالگردها را منفجر
سازد. بالگرد، با انفجار مهيبي متلاشي و قطعاتش روي آب پراكنده مي شود. شب
تاريك از انفجار اين بالگرد، چون روز روشن مي شود و پشت دشمن به لرزه در مي
آيد و امواج قدرت ايمانِ نيروهاي اسلام، آنان را سخت به وحشت مي اندازد.
همگي
با همة وجود صلوات مي فرستند. سرداران شهيد گرد و توسّلي فرياد مي زنند كه
دومي را شليك كن. در اين اثنا قايق ديگر هم از چند طرف هدف قرار مي گيرد.
تعداد خفاش‌هاي پرندة دشمن كم نبود و هريك از سويي به سردار شهيد مهدوي و
همرزمانش، حمله‌ور شده بودند.
بسياري
از ياران نادر همچون سردار شهيد توسلي كه در حيات دنيوي همديگر را برادر
خطاب مي‌كردند، در برابر چشمانش پرپر مي شوند. حالا ديگر تنها ناوچة طارق
كه سردار شهيد مهدوي بر آن سوار بود، سالم مانده بود و دو قايق ديگر هدف
قرار گرفته و در آتش مي سوختند.
نادر
مي توانست به سلامت از ميدان بگريزد اما با رشادت و مردانگي تمام در پي
گرفتن زخمي ها و پيكرهاي مطهّر شهدا از آب برمي آيد. لذا به اتّفاق بيژن،
هم با دوشكا به طرف بالگردهاي آمريكايي در هوا شلّيك مي كردند و هم در پي
گرفتن شهدا و زخمي ها از آب بودند. آنها با همة توان سعي مي كردند كه اجازه
ندهند تا بالگردهاي آمريكايي به طرف آنها نزديك شوند لذا به صورت مداوم،
آسمان منطقه را با دوشكا آتشباران مي كردند تا فضا ناامن شود و بالگردهاي
آمريكايي نتوانند به آنها نزديك شوند. اما كار سختي بود زيرا اين بالگردها
بسيار كم صدا بودند و موقعيت يابي آنها در آسمان بسيار مشكل بود. نادر و
بيژن همچنان مردانه به مقاومت سرسختانه در مقابل آمريكايي‌هاي تا بن دندان
مسلح ادامه مي دهند. دشمن، همة شناورها و تجهيزات ناوگروه را زده بود و
نادر و بيژن و چهار نفر ديگر، در حاليكه خود را با تركش تهي مي‌يابند، پس
از بيست دقيقه رزم جانانه و مردانه، زنده به چنگال دشمن مي‌افتند.
دستگيري
نادر براي دشمن بسيار بااهميت بوده آن چنان كه پس از دستگيري اعضاي
بازماندة ناوگروه، بلافاصله در صدد شناسايي او بر مي آيند و از تك تك اسرا
دربارة نادر مي پرسند. دست و پاي نادر به صورت مچاله، توسط دشمن بسته
مي‌شود ولي او كماكان روحية خود را تسليم دشمن نمي‌كند و همچنان مقاومت
مي‌نمايد. هنگامي كه جنازة مطهرش به خاك پاك ميهن رسيد، دست ها و پاهايش به
صورت خيلي محكم بسته شده بود و نشان مي داد كه دشمن، حتّي از جسم بي جان
اين سردار شهيد نيز مي ترسيد. نادر بر عرشة ناو جنگي يو. اس. اس. چندلر”
آماج شكنجه‌هاي وحشيانة دشمن قرار مي‌گيرد و سينه‌اش با ميخ هاي بلند آهنين
سوراخ مي‌شود و بدين ترتيب مظلومانه به شهادت مي‌رسد.
آنچه
كه از ظاهر پيكر شهيد مشاهده گرديد، اين است كه آمريكاييها سينة آن عزيز
را با ميخ هاي فولادي بلند سوراخ كرده و پس از آن يك تير به بازو يك تير به
قلب و يك تير به سجده‌گاهش زده و بدينگونه تحت شكنجه‌هاي قرون‌وسطايي
شهيدش كرده بودند.
بالأخره
پس از گذشت شش روز، پيكرهاي مطهر شهدا و اسرا از مسقط پايتخت كشور
سلطان‌نشين عمان تحويل گرفته شد و از مرز هوايي وارد فرودگاه مهرآباد تهران
گرديد.
جنازة
مطهر شهيد با شكوه خاصي بر دوش هزاران تن از امت حزب‌الله در مقابل لانة
جاسوسي آمريكا تشييع و سپس به بوشهر انتقال يافت. در آنجا نيز پيكر پاك
شهيد مجدداً بر دوش جمعيت انبوه مردم شهيدپرور تشييع شد و پس از آن جهت
خاك‌سپاري به زادگاهش روستاي بحــيري بازگشت. مردم روستا با شور و شكوهي
خاص و به نحو كم‌نظيري به استقبال پيكر غرقه‌به‌خون سردار شهيدمهدوي رفتند و
اين پيكر گلگون‌كفن را پس از تشييع تا گلزار شهداي روستا، چون گوهري بهشتي
به صدف خاك سپردند.
